آینده استیبل کوین ها در دست برندهای بزرگ و فین تک ها

استیبل کوین های برنددار پیش از هر چیز در حوزه توزیع برتری دارند. پرداخت در اقتصاد امروز یک بازی مقیاس است. وقتی یک توکن دلاری به سادگی در کیف پول دیجیتالی قرار گیرد که میلیون ها کاربر احراز هویت شده دارد، یا در شبکه های پرداخت و فروشگاهی پذیرفته شود، نقدینگی آن بسیار سریع تر از جایگزین های بومی بلاک چین افزایش می یابد. به بیان دیگر، هزینه جذب یک کاربر جدید به صفر نزدیک می شود، زیرا استیبل کوین تنها به عنوان یک نوع موجودی دیگر در اپلیکیشنی عمل می کند که مردم هر روز از آن استفاده می کنند.

مزیت دوم این استیبل کوین ها در مقیاس درآمدی است. ذخایر کلان و کم هزینه ای که کاربران در این پروژه ها نگهداری می کنند، امکان سرمایه گذاری در دارایی های کوتاه مدت و باکیفیت را فراهم می سازد. همین موضوع جریان درآمدی پایدار ایجاد می کند؛ جریانی بسیار مطمئن تر از کارمزدهای ناپایدار معاملات. علاوه بر این، شرکت های صادرکننده می توانند از طریق خدمات پرداخت، کارمزد پذیرش فروشگاهی، خدمات خزانه داری برای پلتفرم ها و حتی برنامه های همکاری برچسب سفید نیز درآمدزایی کنند. این ترکیب، استیبل کوین های برنددار را به یک موتور رشد خودکفا بدل می سازد.

سومین عامل برتری، جایگاه قانونی است. شرکت های بزرگ و شناخته شده پیشاپیش دارای مجوزها، روابط بانکی، حسابرسی ها و زیرساخت های کنترلی هستند. آن ها می دانند چگونه به نهادهای نظارتی پاسخ دهند و گزارش فعالیت های مشکوک را ثبت کنند. در چنین شرایطی، الزامات قانونی نه یک تهدید، بلکه به یک مزیت رقابتی بدل می شود. با تکامل قوانین مربوط به استیبل کوین ها ـ از ترکیب ذخایر گرفته تا حقوق بازخرید ـ رعایت مقررات به دیواری محافظ برای بازیکنان بزرگ تبدیل خواهد شد.

طراحی محصولات جدید نیز تحت تأثیر سیاست گذاری ها شکل می گیرد. انتظار می رود استیبل کوین های برنددار در آینده روی چندین زنجیره فعالیت کنند، اما به صورت متمرکز اداره شوند. آن ها قابلیت هایی مانند فریز یا بلاک کردن حساب ها، ساختارهای ذخایر ایمن در برابر ورشکستگی، گزارش دهی شفاف و حتی بازه های مشخص بازخرید خواهند داشت. استانداردهای پیام رسانی که داده های «قانون سفر» را منتقل می کنند و ابزارهای غربالگری تراکنش ها، بخشی جدایی ناپذیر از این اکوسیستم خواهند بود.

در سوی دیگر، فین تک لایه اول یا همان «Fintech L۱» به عنوان ریل های اصلی پول دیجیتال مطرح می شود. تجربه نشان داده که اجاره کردن فضای بلاک در زنجیره های عمومی مشکلاتی مانند نوسانات کارمزد، حملات MEV، تغییرات ناگهانی در حاکمیت و عدم تطابق با قوانین را به همراه دارد. اما وقتی یک شرکت فین تک مالک لایه پایه باشد، می تواند سیاست ها را مستقیماً در پروتکل بگنجاند: از اعتبارسنج های لیست سفید گرفته تا هویت تعبیه شده و پیام رسانی سازگار با قوانین بین المللی.

همچنین بخوانید: استیبل کوین پی پال اکنون در ترون، اولانچ و هفت شبکه دیگر در دسترس است

کنترل لایه اول، اقتصاد شبکه را بازتعریف می کند. این مدل به فین تک ها اجازه می دهد کارمزد تراکنش ها، درآمد توالی سازها و حتی استخراج ارزش از تراکنش ها را مدیریت کنند. این درآمدها می تواند یارانه ای برای کارمزدهای نزدیک به صفر ایجاد کند، در حالی که همچنان به اعتبارسنج ها و شرکای شبکه پاداش داده می شود.

اما پروژه هایی که چشم انداز موفقیت ندارند، همان استیبل کوین های الگوریتمی یا کم پشتوانه اند. تجربه نشان داده این مدل ها در شرایط بحران مالی شکننده هستند و با سیاست گذاری ها هم راستا نیستند. حتی استیبل کوین های وثیقه گذاری شده با ارز دیجیتال نیز به دلیل نیاز شدید به سرمایه، کمتر می توانند وارد جریان اصلی اقتصاد شوند. از سوی دیگر، ارزهای دیجیتال بانک مرکزی (CBDC) نیز کند پیش می روند و بیشتر در نقش زیرساخت تسویه کلان باقی خواهند ماند. در واقع، در برخی کشورها استیبل کوین های تحت حمایت قانون گذاران همان نقش «CBDC خرده فروشی» را ایفا خواهند کرد.

بانک های سنتی اکنون با یک انتخاب مهم روبه رو هستند: یا به بازیگران کلیدی در این اکوسیستم تبدیل شوند و نقش هایی چون متولی ذخایر، مدیر دارایی های پشتیبان، صادرکننده سپرده های توکن شده و حتی اعتبارسنج شبکه را بر عهده بگیرند، یا اینکه نظاره گر خروج سپرده ها به سمت مدل های درآمدزای بومی فین تک باشند.

جمع بندی ساده است: سودآوری به پایداری می انجامد، رعایت قوانین به ایجاد حصار رقابتی کمک می کند و در نهایت، توزیع تعیین کننده پیروز نهایی خواهد بود. پایان بازی استیبل کوین ها چیزی جز همگرایی پول های برنددار بر بستر لایه های اول فین تک نخواهد بود.

همچنین بخوانید: رشد سریع ارزهای دیجیتال پایدار؛ آینده ای جدید برای سیستم مالی جهانی